Beelden, bieren, stenen en bijna doodervaring(2).

Ha vrienden en vrijbuiters,

afgelopen 4 dagen was ik in Washington D.C. Er zijn twee opties, ik hou het heel kort en zeg dat jullie er zelf maar heen moeten, of ik vertel het hele uitgebreide verhaal. En natuurlijk kies ik voor de laatste optie ; )

De eerste dag in DC ben ik naar het Naval Research Laboratory geweest voor een rondleiding en om kennis te maken met Bill Amatucci, de man met wie ik het eerste email contact had om naar Amerika te komen. We moesten ons melden bij een balie en ons identificeren, waarna we werden opgehaald door Bil en een grote, lelijke oranje sticker kregen, zodat iedereen kon zien dat we gewoon twee losers waren die op bezoek kwamen. Ik dacht dus dat ik me nu wel geindentificeerd had en dus stopte ik trouw mijn paspoort weer terug in mijn tas en de tas in de achterbak van de auto. Helaas kwamen we bij een poort met twee wachten van de militaire politie en moesten we daar ook weer onze ID laten zien. Dus ik zeg "Oh, mine's in the trunk", stap uit de auto, gooi de achterbak open, rommel in de tas en gooi de achterklep weer dicht. Staan die twee wachten me met grote ogen aan te kijken. "Sir, don't ever do that again, strangers opening their trunk like that make us go a bit edgy". Oh, sorry. Doodservaring 1, nog twee levens over.
Het lab was indrukwekkend en erg groot. Helaas was fotograferen verboden.
Na het bezoek aan het lab checkten we in het hotel in. Het Courtyard Marriot in Alexandria, een klein plaatsje aan de zuidkant vastgeplakt aan Washington. Leuk hotel en de douchekop had 6 standen, dus luxe genoeg ; )
's Avonds gegeten in een Chili cafe in Old-Town Alexandria. Ik wist niet dat chili in zoveel verschillende smaken bestond. Ik kende chili alleen als een hete rode brij. Dat is dus niet zo, ik heb chili met griekse smaak gegeten en echt hete texas chili (damn!) en dat was dus echt lekker.
De volgende ochtend weer een labtoer en daarna 's middags de stad in om alle monumenten te bekijken, want het zou de volgende dag slecht weer worden.
De monumenten in Washington zijn echt de moeite waard, het is op zich best een mooie stad. (Voor Amerikaanse standaard dan he!) Het Capitool is echt een hard-ass big building. Echt gebouwd om welk buitenslands staatshoofd dan ook te overweldigen. In dit gebouw huist zowel de senaat als "the house of representatives".
Bij het witte huis kom je niet zo dicht meer in de buurt, maar de tuinman doet zijn werk erg goed, je kunt er wel een potje golf spelen, zo glad is het gras.
Verder heb ik die pilaar gezien waar in Independence Day zo cool die schaduw over valt. Dat is het Washington Monument. Normaal kun je er ook in omhoog (zo hoog als de Dom schat ik) maar er werd nu helaas aan gebouwd. Achter die pilaar ligt "The reflecting pond" waar die grote hippie-manifestatie was tegen de Vietnam oorlog. (Remember Forrest Gump?) Aan de andere kant van The Pond ligt het Lincoln memorial met dat beroemde beeld van Lincoln op de stoel. Is een indrukwekkend beeld. Achter zijn hoofd en aan de zijwanden liggen de woorden van zijn speech, waarmee hij uiteindelijk zijn politieke overwinning mee behaalde. (4 scores and seven years ago...) Links van de pond ligt het Vietnam War memorial. Een grote zwarte muur, waar op afstand niet zoveel aan te zien is. Maar van dichtbij zie je dat alle namen van de soldaten die zijn gesneuveld in de Vietnam oorlog in de muur zijn gegrafeerd. Heel erg indrukwekkend. Vooral ook omdat bij dit memorial nog echt mensen komen om geliefden en familie te herdenken. Er liggen bloemen en tekeningen enzo... daar word je wel even stil van.
Aan de andere kant ligt het Korean War memorial met iets meer dan levensgrote beelden van soldaten in hun poncho. Mooi en indrukwekkend, want je ziet alle emoties op die gezichten, angst, trots, hoop, doelloosheid. Er lopen nog een paar oude veteranen rond die folders uitdelen.
Aan de Washington Memorial kant van The Pond hebben ze onlangs het World War 2 (WW2) memorial gebouwd. Een feestelijke plek, want deze oorlog hebben ze natuurlijk wel gewonnen. Een mooie vijver, omgeven door pilaren die de 52 staten en pretectoraten van Amerika representeren. (Waaronder "mijn staat" Alabama.)
Achter het Lincoln Memorial ligt een groot meer, waarlangs de Japanse kersenbomen staan. En ook al is het festival al een week bezig, de kersenbomen blijven rustig wachten op de ideale zomerdag om vol te bloeien. Dat was wel jammer.
Aan de andere kant van het meer ligt het Jefferson Memorial, met een groot bronzen beeld van de politicus Jefferson. Best cool. Vlakbij ligt het Roosevelt memorial, de president van Amerika tijdens de oorlog, met zijn roelstoel en zijn hondje. Vooral de omgevallen zuilen met de woorden "I Hate War" erin gekerft zijn erg indrukwekkend.
Helemaal gaar gelopen en vol met indrukken, werden we opgepikt door een kennis van Jeremaiah en gingen we naar de Capitol Hill Brewery Company, een cafe waar ze hun eigen bier brouwen, vlakbij Union Station. Op een gegeven moment reed die vriend rustig de verkeerde weghelft op (Kan de beste gebeuren toch Gijs?). Doodservaring 2. Nog een leven over. Gelukkig liep het goed af en hebben we lekker gegeten en bier gedronken in een erg coole tent. De koperen biertanks zagen er mooi gepoetst uit en de mensen kwamen duidelijk om te eten EN te praten, iets wat ze in Alabama nog moeten leren.
De volgende dag was het inderdaad rotweer, maar gelukkig hadden we een bezoek gepland aan het Smithsonian Museum of Air and Space en het Smithsonian National Museum of Natural History.
Ongelovelijk cool, ik kan niet beschrijven wat ik heb gezien en al helemaal niet wat ik heb gemist. Het is net als met het Louvre in Parijs, hier kun je dagen rondlopen.
Een replica van de maanlander, een replica van Skylab, Amerika's eerste ruimtestation, de Spirit of St. Louis, waarme Charles Lindenbergh als eerste de oceaan overstak, de Bell X-1, waarmee Yeager als eerste door de geluidsbarriere vloog, dinosaurussen, olifanten, mineralen en natuurlijk de "Blue Hope" diamant, een gigantische blauwe diamant aan een ketting met gigantisch veel blanke diamanten. (Alles wat glittert is goed en dit glittert!) Echt onbeschrijvelijk. Ik vond het Museum of Natural History in Londen indrukwekkend maar de collectie hier is nog veel groter dan de collectie daar.
's Avonds gegeten in de Murphy's Irish pub, met alle mensen en live Ierse muziek. Helaas wisten ze de muziek voor "Sick Note" van de "Dubliners" niet, maar het was een mooie afsluiter.
De volgende dag het vliegtuig in gestapt met nog een leven en 105 foto's. Ik heb er 28 uitgekozen. Dus ik zal deze week zo af en toe even de foto's vervangen, dus als je ze wilt zien, check zo nu en dan even mijn website.
Deze week heb ik niks gepland. Alleen een filmpje voor morgenavond en flink aan de slag op mijn werk, want volgende week komt mijn moeder hier naartoe en dan heb ik heel wat gepland! (Ik zeg natuurlijk niet wat, dat zou flauw zijn.)

Ik hoop dat jullie het de moeite waard vonden om tot hier te lezen en ik zie jullie berichtjes tegemoet.

Groeten,

victor